Zoekresultaten

Godfried Bomans, Samuel Ampzing, Hendrik Lorentz en Louis Ferron verschillen als dag en nacht en tóch hebben ze een ding gemeen: ze zijn levensecht vereeuwigd in brons of steen. Frans Hals observeert ons vanaf zijn sokkel in het Florapark, Samuel Ampzing heeft een binnenpretje in brons naast de Bavo en Bomans leest een boek in de Wijngaardtuin. De heren zijn goed herkenbaar, alsof ze zojuist zijn weggelopen uit hun atelier of werkkamer. Vergelijk dat eens met de bekendste beelden van Haarlemse vrouwen, zoals. Kenau en de vrouwen bij de Amsterdamse poort en het beeld Vrouw in het Verzet van Truus Oversteegen in het Kenaupark. Prachtige beelden. Sterke vrouwen. Zeker. Maar levensecht? Nee dat niet. Het zijn eerder symbolen van dapperheid en verzet dan een realistische weergave van een echte vrouw. Wij zijn er nog niet Op het gebied van gelijkheid tussen mannen en vrouwen hebben we een lange weg afgelegd, maar we zijn er nog niet. De groei en bloei van onze stad is mede te danken aan de stoere, sterke Haarlemse vrouwen met doorzettingsvermogen, slimheid en talent. Vrouwen die hun sporen verdiend hebben, vrouwen die wat mij betreft op een voetstuk horen te staan. Maar hedendaagse vrouwen zijn nu nog onzichtbaar in het Haarlemse straatbeeld. Hoogste tijd voor verandering! Internationale vrouwendag 8 maart is het weer Internationale Vrouwendag, de dag waarop we ons uitspreken omdat ongelijkheid nooit vanzelfsprekend mag blijven. Een herkenbaar standbeeld van een sterke, stoere vrouw biedt herkenning, inspiratie en daagt uit om het beste uit jezelf te halen.  Een boodschap om te koesteren. Daarom een paar suggesties: plaats een beeld van de pionier Cobi Schreijer langs het Spaarne. Zij bracht leven en muziek in de Haarlemse Waag. Waarom staat er geen standbeeld van de markante burgermeester Elisabeth Schmitz, met een sigaartje op het binnenplein van het stadhuis?  Ze schopte het nota bene tot minister.  Nicolien Mizee brak door met het boek Moord op de Moestuin. Tevergeefs zoek ik naar een beeld van haar bij het volkstuincomplex. Yvonne van Gennip schaatste 3 gouden medailles bij elkaar. Een foto van onze ijskoningin hangt wel aan de buitenkant van sportcomplex Pim Mulier, maar een standbeeld? Nergens te vinden. Er komt plaats voor een beeld op de Grote Markt Ik heb een idee. Binnenkort wordt het veelbesproken beeld de Zonnevechter na jaren van discussie verplaatst naar een andere locatie.  Er komt dus een mooie, eervolle en zichtbare plek vrij. Zullen dat plekje dan reserveren voor een standbeeld van een Haarlemse stoere vrouw? Eindelijk rechtvaardigheid! illustratie Peggy Woudsma

Het is zo’n zondagochtend waarop alles samenvalt, stille straten, blauwe lucht en voorbijgangers die zich losjes voortbewegen alsof niet het doel maar ook de reis aangenaam mag zijn. Ik wandel over de Wagenweg als ik word ingehaald door een meisje van ongeveer 11 jaar samen met haar moeder op de fiets. Beiden hetzelfde hoogblonde haar, het meisje heeft een paardenstaart, de moeder heeft een kapsel dat nonchalant lijkt maar in werkelijkheid een staaltje kappersknipkunst verraadt. In het voorbijgaan hoor ik de moeder tips geven over hoe ze straks deze route zal fietsen op weg naar het Sancta Maria. Op de achtergrond klinkt geroezemoes Even verderop zwenk ik af naar de Haarlemmerhout, waar al vroeg een drukte van belang heerst. Hardlopers, hondenbaasjes en veel wandelaars, sommigen al op leeftijd, andere weer wat jonger, maar iedereen geniet onbezorgd van deze frisse winterochtend. Met een grote bocht door de Hout kom ik aan bij het einddoel van vandaag, de fototentoonstelling Zilveren Camera naast de winkel van Jansje in de Grote Houtstraat. Op de achtergrond klinkt het geroezemoes van de lunchroom als geruststellend gebrom bij rauw vastgelegd leed. Een hond op de achterbank van een vluchtend stel. Oudere mensen die ingezwachteld elkaar vasthouden, met een afbeelding van een vredesduif op de achtergrond. De Afghaanse Khalil, een jongen van 11 jaar, kijkt de toeschouwer onbewogen aan, een litteken is zichtbaar ter hoogte van zijn rechterheup. Hij is geopereerd; zijn nier is verkocht om meel en olie te kopen voor het gezin. Ik hoop maar dat hij fatsoenlijk verdoving en verzorging heeft ontvangen. Normaal gesproken blader ik een krant door en kijk weg bij akelige beelden. Een doodnormale menselijke reflex. Sneakers online bestellen Deze foto’s zijn de winnaars van de Zilveren Camera uit 2022 en laten ons zien hoe anderen leven, vaak niet eens zover hier vandaan. Op een van de foto’s neemt een vrouw afscheid van haar man of zoon die naar het front in Oekraïne gaat, we zijn een man met een rugzakje met de opdruk xianun, een kleding- en schoenenmerk uit China. Ik stel me voor dat een paar weken geleden deze Oekraïner door zijn telefoon scrolde en een paar sneakers bestelde. Alle foto’s zijn zonder meer ontroerend en indrukwekkend. Mijn zondagse stemming verdiept zich tot intense dankbaarheid voor het rustige en veilige Haarlem. De fototentoonstelling Zilveren Camera 2022 is nog tot 25 februari te zien in De Gang, Grote Houtstraat 43 in Haarlem

Je vindt ze hoog in de kerk op gebrandschilderde ramen. Deze ramen zijn kleiner dan de andere ramen en vallen op door de landelijke tafereeltjes met eendjes, vissen en een ploegende boer. Rond 1880 werden de glaspanelen aangekocht door de Grote of St. Bavokerk, maar wie koopt zoiets en vooral waarom? De laatste vraag is het meest eenvoudig te beantwoorden, zegt de dienstdoende vrijwilliger van de Vrienden van de Bavo als we een rondje door de kerk lopen. In 1880 was de Bavo een kleine vierhonderd jaar oud, en toe aan grondig onderhoud. Er zijn toen meerdere gebrandschilderde ramen aangekocht, waaronder die van de Waerder Glazen. Een mooi staaltje van vroegtijdige recycling, omdat het glaswerk betrof uit de oude en in onbruik geraakte kerk in dorpje Waarden in Zuid-Holland. En wie kocht de ramen, vraag ik nieuwsgierig aan de rondleider ‘dat moet haast A.J. Enschedé zijn geweest’ een Haarlemse weldoener. Ik ken de naam Enschedé natuurlijk van de vroegere bankbiljettendrukkerij, maar dat hij bemoeienis had met de kerk was mij onbekend. Adriaan Justus Enschede was een typische 19-eeuwse ondernemer. Opgeleid als advocaat, maar na het overlijden van vader gaat hij aan de slag in het familiebedrijf Enschede, en maakt daar naam en faam als drukker van waardepapieren. Hij doet dat kennelijk zo goed dat de Koning Willem III hem de Gouden Leeuw van Nassau overhandigt. Daarnaast liefhebbert hij met oude geschriften, stoft oude lettertypes af en brengt de archieven van de gemeente Haarlem op orde. Onbetaald weliswaar, maar het feit dat hij naar eigen inzicht mocht regelen, was voor hem voldoende. Kennelijk deed hij zeer verdienstelijk werk want zijn wijze van archiveren werd een voorbeeld voor andere gemeenten. Zoals een tijdgenoot over hem schreef: ‘Enschedé stond zijn man overal, waar de belangen van kunst & wetenschap steun behoeft’. Hij helpt nog even jongere archivarissen om een belangenvereniging op te richten en raakt betrokken bij de restauratie van de Bavo. De gehele restauratie van de Bavo gaat zijn budget te boven maar hij vindt een sommetje om de gebrandschilderde ramen uit Waarden te kopen. Kijk de volgende keer in de kerk maar eens omhoog en bedenk dat een ondernemende Haarlemmer de gebrandschilderde ramen kocht. Zoals je kunt zien aan de prachtige illustratie zijn het absoluut geen lelijke eendjes!

‘De lezer is een vreemde soort. Men hoort hem niet en denkt dat men hem ziet, maar waar hij zit is hij niet en ongehoord is het leven in zijn hoofd. Stoor hem dus niet, hij is er bezig met bestaan. Komt hij zo terug, weer het gerucht in waar hij hoort, luister dan: het lezen heeft hem anders verwoord.’ Dit gedicht van Bernard Wulf staat op de muur van de bibliotheek in Antwerpen. Het doet me altijd denken aan het bronzen beeld van de lezer in boekhandel De Vries en Van Stockum in Haarlem. Het gebogen hoofd, de blik gericht op een bladzijde ergens in het midden van een boek. Hij is niet hier, hij is het boek geworden. Haarlemse muren met citaten Iets soortgelijks is er aan de hand met de activiteiten van de stichting Literair Haarlem. Zij versieren Haarlemse muren met citaten van Haarlemse schrijvers. ‘Men gaat op reis om weer thuis te komen’ van Godfried Bomans op het stationsplein bijvoorbeeld. Of ‘Boek en borrel horen bij elkaar. Ik ben dol op beide. De hemel stel ik me dan ook voor als een wel voorziene bibliotheek met volledige vergunning’ van Midas Dekkers aan de muur van een voormalige kroeg in de Smedestraat in Haarlem. Bevrijd uit de kaft De woorden op de muur zijn bevrijd uit hun kaft en gaan zelfstandig verder als een nieuwe kunstvorm die de voorbijgangers wil betoveren, stimuleren, tot nadenken stemmen of een glimlach wil ontlokken. Loop je langs zo’n muur met een tekst dan vertraagt automatisch je gehaaste stap. Je kijkt en ervaart de belofte dat woorden ons verbinden. Niet voor niets vertellen mensen elkaar sinds de oertijd verhalen rondom het kampvuur. Verhalen die waarschuwen voor hogere machten, verhalen over een beloftevolle toekomst, verhalen over een vette oogst, familieverhalen en waarschuwingen voor volkeren in de verre streken. De oude Grieken waren al overtuigd van het belang van boeken. Boven de nis van de bibliotheek van Alexandrië was de tekst ‘plaats ter genezing van de ziel’ gebeiteld. Verhalen verbinden Verhalen verbinden ons over de generaties heen en creëren begrip voor elkaar. Al lezend ontdekken we ook onszelf. In sommige personages herken je jezelf, bij andere neem je afstand van een botsend karakter. Wil jij ook meer verwondering in 2024? De stichting Literair Haarlem, de drijvende kracht achter de muurteksten, ontvangt graag jouw suggestie voor nieuwe muurteksten. tekening van de lezende man in Boekhandel De Vries van Stockum @Peggy Woudsma

Tientallen, zo niet honderden boeken zijn er door mijn handen gegaan zeker tijdens de coronapandemie. Mijn liefde voor de minibiebjes, de boekenkastjes op straat voor boeken die een tweede leven verdienen, was bijkans onbegrensd. Oude liefdes herontdekt Ik herlas oude liefdes, hoi Elsschot! Zag dat reisgidsen een restant zijn van de tijd zonder internet en mobiele telefoons. Sommige schrijvers vielen bij herlezing door de mand, ik noem geen namen, maar het waren mannen uit de vorige eeuw die met een stelligheid en aplomb de wereld verklaarden in kloeke romans. Bij anderen raakte ik in verheugd door de vondst van een eerste druk of hun debuutroman. Mathijs Deen, ik kijk nu naar jou. Jouw debuut ‘onverrichter zake’ staat naast je boek het ‘het lichtschip’ te shinen. Koester het straatbiebje in je buurt Hoe zit dat voor jou? Ken jij een straatbiebje bij je in de buurt? Kijk eens of er iets voor je bijzit, doneer jouw gelezen boeken en als het kan – maak een praatje met de biebeigenaar. Hij of zij is een enorm betrokken boekenliefhebber die alle boeken – ook jouw donatie- een tweede leven gunt. Nog een tip: volg de Haarlemse Elly Stroo Cloeck, zij beheert een facebookpagina over de Haarlemse minibiebs. Altijd leuk om jouw boek te volgen, je minibiebje aan te melden en vooral met elkaar ervaringen uit te wisselen. Leve de duurzame boekenruil!

Op een regenachtige vrijdag hapt een graafmachine gaten in de grond op een voormalig parkeerterreintje aan de Jansstraat. De machine ontneemt het zicht op de spreuk ‘Wie niet twijfelt, leert niet’ op de muur boven de hoofden van de mannen die voor mij onduidelijke dingen aan het doen zijn met kabels in de grond. Zo te zien twijfelen zij niet, doelgericht verrichten ze hun werk. Wat is er aan de hand?, vraag ik aan de voorman. ‘Graven’ antwoordt hij met een beleefde glimlach. We leggen extra kabels zodat er straks voldoende elektriciteit beschikbaar komt. Nog even dichtmaken en de tekst op de muur is weer van alle kanten zichtbaar. Dirck Volckertsz Coornhert (1522 - 1590), de schrijver van de spreuk aan de muur, werd geboren in Amsterdam als zoon van een rijke lakenhandelaar. Dirck verkaste met zijn kersverse echtgenote in 1541 naar Haarlem en was daarmee een van de eerste Amsterdammers die de hoofdstad verruilen voor onze stad. Geinig weetje: de letters van het woord twijfelt hebben allemaal een andere vorm, om te benadrukken dat je alleen door twijfel en onderzoek verder komt. Woelige tijd Coornhert leefde in een politiek woelige tijd, als de Nederlanden zich losmaken van de Spaanse overheerser. Als rechterhand van Willem van Oranje steunde hij de strijd voor vrijheid. Hij wordt beschouwd als een van de belangrijkste 16de -eeuwse denkers en hij benadrukte het belang om zelf te denken. In meer dan 150 boeken, toneelstukken en andere geschriften droeg Coornhert zijn overtuigingen uit. ‘Behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden’ beschouwde hij als het fundament van filosofie, religie en een rechtvaardige samenleving. Hieruit vloeide zijn tweede regel voort: vrijheid van geloof voor iedereen. Coornhert zou zijn wenkbrauwen gefronst hebben over de stelligheid waarmee het huidige debat, vooral op de op de sociale media, wordt gevoerd. Nuance en twijfel lijken wel uit de mode. Toegeven dat je iets niet weet, of laten zien dat je twijfelt: het kan voelen als een nederlaag. Soms zijn we heilig overtuigd van onze eigen waarheid en willen vooral aantonen dat de ander ongelijk heeft. Terwijl twijfel en verwondering nog steeds universele waarheden zijn. Ondanks dat wij veel meer informatie tot ons beschikking dan in de tijden van Coornhert, is zijn oproep nog steeds actueel: ‘wie niet twijfelt, leert niet.‘ Meer over Coornhert op de muur op www.literairhaarlem.nl

Ik ben dol op Haarlem en wil ervoor altijd blijven wonen. Oké, klein minpuntje: elke woning die nieuw op de huizenmarkt komt wordt verkocht aan Amsterdammers die het vervolgens van boven tot onder strippen en er visgraatparket en zwarte stalen kozijnen in plaatsen. Maar ik snap die Amsterdammers wel. Er zitten namelijk alleen maar voordelen aan Haarlem en de Haarlemmers. Ik zet ze voor je op rijtje. Illustratie: Eric J. Coolen 1. De rust Een dagje Amsterdam is natuurlijk leuk, maar niets is fijner dan van het station naar huis te wandelen zonder klingelende trams en roekeloze taxi’s. 2. De natuur De Bolwerken, Reinaldapark, de Haarlemmerhout, Caprera en de Wijngaardtuin doen qua natuur, diversiteit en aankleding niet onder voor het Vondelpark, maar zijn wel een stuk rustiger (én schoner). 3. Het buurtgevoel Grote kans dat je je buurtjes links en rechts en aan de overkant kent. Dat de buurman jouw pakjes aanneemt. Of dat je een sleutel hebt van de buren zodat jij de katten eten kunt geven, als zij op vakantie gaan. Niet te klef, toch dichtbij. 4. Bekende Haarlemmers Hier kun je zomaar Mart Smeets, Mylou Frencken of Jacqueline Govaert tegenkomen. Uiteraard wonen er in Amsterdam nog veel meer bekende Nederlanders. Maar hé, dit zijn onze BN’ers! Kun je zomaar op de Grote Markt tegenkomen. 5. Verrassende musea Het aloude Teylersmuseum ken je natuurlijk al, net zoals het Frans Halsmuseum en het Verwey museum Haarlem met de wonderschone tentoonstelling over 90 jaar Thé Tjong-Khing. Topmusea die zowel de Haarlemmer als de verwende toerist tevredenstellen. 6. De natuur, deel 2 Haarlem ligt ingeklemd tussen het Spaarne en de duinen met daarachter de Noordzee. Boven ons vinden we het Noordzeekanaal en de weilanden en richting het zuiden straks in het voorjaar de bollenvelden. Waar vind je nu op zo’n korte afstand zulke afwisselende landschappen? Nergens toch? 7. Het vertrouwen Oké toegegeven, Haarlem is ook weer niet zo landelijk dat het verstandig is om de achterdeur van het slot te laten, maar er zijn nog plekken waar ze goed van vertrouwen zijn. Op de Elswoutslaan bijvoorbeeld. Daar kun je bij een onbemand stalletje verse eitjes kopen. Of bij de talloze minibiebjes waar je gratis een boek mag meenemen. 8. De skyline van een ‘big city’ Kom je tegenwoordig vanaf de Schipholweg de stad inrijden, dan zie je aan je rechterhand woningen en bedrijfspanden met grootstedelijke allure. De hoge gebouwen en de strakke gevels bieden niet alleen veel Haarlemmers onderdak, met deze entree schudden we eindelijk de provinciaalse veren af. 9. Sport Oei. Dit is wel een gevoelig puntje. Onze rood-blauwe leeuwen van HFC Haarlem sneefden al in de vorige eeuw jammerlijk, terwijl onze grote broer Ajax nog steeds hoge ogen in de voetbalcompetitie gooit. Gelukkig ging het sportpionier Pim Mulier niet alleen om het winnen maar ook om het meedoen. Wel goed dat we hem in ere houden met een eigen sportpark. 10. Volop muziek, vertier en evenementen Grote evenementen zoals Haarlem Culinair, Haarlem Jazz & More waar veel liefhebbers op afkomen maar ook kleinere belevenissen zoals de pub quiz met Jack Spijkerman in het Theater de Liefde. Straks weer het theaterspektakel op het plein voor de Schouwburg. Haarlem staat bol van de initiatieven die het voor ons allemaal een beetje leuker maken. En wat is jouw reden om een blije Haarlemmer te blijven? Deze column is eerder gepubliceerd in Haarlems Nieuwsblad

Ik weet niet hoe het met u gesteld is, maar ik haast me altijd over de Grote Markt alsof de duivel me op de hielen zit. Zo’n mooi plein, waar de historie voelbaar is en generaties pasgetrouwde Haarlemmers opgetogen het stadhuis verlieten. Het doet me bijna fysiek pijn als ik zie hoe het mooiste plein van Haarlem erbij ligt. Kijk voorbij de terrasjes, de groene bomen en de dagelijkse stroom toeristen die zich vergapen aan al dat moois en dan zie je dat de Grote Markt liefde en aandacht nodig heeft. (Foto: Noord-Hollands Archief) Laten we beginnen met de onderhandelingen tussen de familie Raiola en de gemeente over de Verweyhal op. Zolang deze nog niet zijn afgerond blijft het pand op de hoek van de Grote Markt ontoegankelijk en weinig aantrekkelijk, zoals een rotte kies in een verder toch niet zo’n schoon gebit. Een kleine ergernis is de witte tegel ter hoogte van de viskraam. In 2015 won Haarlem een prijs voor de beste markt en dat werd bekroond met feestelijke tegel. Jaar na jaar werd de afbeelding valer en nu rest er alleen een vage herinnering in het plaveisel. Verscholen beeld Het beeld van de schrijver Harry Mulisch staat wat verscholen naast de Hoofdwacht. Een bescheiden plek voor een niet zo’n bescheiden schrijver die zich bovendien nooit erg vleiend over onze stad uitliet. Het beeld toont zijn peinzende hoofd terwijl hij nadenkt over een briljante strofe. Wist u dat er lichtjes in het achterhoofd van het beeld zijn verwerkt? Die zijn helaas al jaren stuk. 'Maak er wat moois van' Ik ben ervan overtuigd dat iedereen het beste voorheeft met de Grote Markt. Maar het debat over de Zonnevechter sleepte meer dan 15 jaar, voordat er – eerlijk is eerlijk- toch nog onverwacht het besluit viel om het beeld te verplaatsen. Hou die dadendrang vast en maak vaart met de herinrichting en het opknappen van de Grote Markt. Het lijkt wel of iedere object onder een andere afdeling valt. Alsof je willekeurig een stapel stenen, wat takken en emmer aan een bouwvakker geeft met de opdracht ‘maak er wat moois van’. De Grote Markt zou erg opknappen als iemand de regie pakt en liefdevol, consequent en daadkrachtig deze plek de eer betoont die het waard is. Een persoon die van losse elementen een samenhangend geheel kan maken, zodat we kunnen blijven genieten van het mooiste plein van Europa. deze column is eerder verschenen in het Haarlems Nieuwsblad

Het verhaal rond Mons Aurea is bijna uit, maar op de valreep heb ik nog een leuk nieuwtje: het boek is vanaf vandaag te koop bij Jansje in de Grote Houtstraat, een cadeauwinkel en lunchroom met een prachtige collectie duurzame producten uit de hele wereld. Zo'n 4 jaar heb ik op en af gewerkt aan het boekje over Mons Aurea, maar het einde is in zicht. Mijn aantekeningen heb ik verscheurd, de proefdruk is verwerkt tot een kerstknutsel en ik heb thuis nog 2, ja je leest het goed, nog 2 exemplaren te koop. Het boekje is ook uitverkocht bij de reguliere boekhandel maar als je nog een exemplaar wilt bemachtigen, kan dat bij cadeauwinkel Jansje in de Grote Houtstaat en het ABC Architectuurcentrum op het Groot Heiligland. Daarna is de oplage definitief uitverkocht. Iedereen die mij aangemoedigd heeft, interesse heeft getoond en/of het boekje gekocht heeft: Superdank! Het was van de allereerste aantekeningen tot het moment dat ik het boekje mocht vasthouden, een geweldig avontuur!

Bij de studentenflat aan de Spoorwegstraat zie ik een meisje van circa 17 jaar met paars haar, Schots geruit rokje, een panty met gaten en stevige kistjes aan haar voeten. Haar stoere kleding past niet bij haar verlegen oogopslag. Ze kijkt zoekend om zich heen. Ze heeft zojuist bij Rataplan in de Zijlstraat bestek, borden en een pan gekocht voor op haar studentenkamer. Ik herken dit tafereel van eerdere jaren, deze week zullen meer jongens en meisjes met slungelige armen en benen hun intrek nemen in de studentenflat. Ze weten zich nog geen houding te geven, ze zetten de eerste stapjes op weg naar zelfstandigheid en volwassenheid. Geef ze de tijd tot de herfstvakantie en ze zullen veranderen in studenten die luidkeels door de stad banjeren, op zoek naar vertier en verkering. Maar nu zijn het nog even kuikentjes die hun ouderlijk nest missen. Het einde van de schoolvakantie is de periode waarin onuitgesproken verwachtingen in de lucht hangen. Alles is nog mogelijk. Alles is nog fris en onbezoedeld. Een leeg schrift, de laptop nog zonder kras. Het magisch moment vlak voor de voorstelling als je in de coulissen wacht tot de toneelgordijnen omhoog gaan. Je hoort het gestommel van het publiek dat de zaal ingaat. Je wacht op het teken van de toneelmeester voordat je het podium opstapt, met alle ogen op jou gericht. Het orkest kijkt verwachtingsvol naar de dirigent in afwachting van het teken om te beginnen. Die fractie van een seconde voordat de bui losbarst, dát moment hangt vandaag in de lucht. Nog een paar dagen en de scholen stromen weer vol met leerlingen. Het wordt al drukker op straat. Ik maak een rondje door de stad en ik zie de campers en caravans van buurtbewoners die zijn teruggekomen van vakantie. Hun spullen liggen uitgespreid op de stoep om uitgezocht te worden, het zand van verre oorden er nog aan. De ouders proosten alvast op hun weerzien, terwijl de kinderen het schoolplein aan de Burgermeester Boreelstraat opnieuw ontdekken. ‘Ik zit nu in groep vijf’ schreeuwt een klein blond meisje tegen een iets jonger jongentje. Zes lange zomerweken zijn voorbij gevlogen. Ik merk dat de stad haar zomerse loomheid van zich afschudt en de herfst aan de voordeur rammelt. Welkom in jullie stad Haarlemmers!

Het menselijke verkeer dient gereguleerd te worden, zo menen de overheidsinstanties en onze medeburgers. Een willekeurige Haarlemse straat is aangekleed met 4 of 5 borden met verboden en aanwijzingen. De overheid is de grootste leverancier van dit soort bordjes want op die manier weten we waar we mogen lopen, fietsen, autorijden, parkeren, wanneer de groenbak wordt geleegd, wanneer het markt is en nog wat van die praktische zaken die het dagelijks leven een stuk eenvoudiger maken. Nee, van mij geen kwaad woord over de borden die van overheidswege zijn geplaatst. Zelfgemaakte bordjes Ik wil het hebben over de zelfgemaakte bordjes die voorbijgangers moeten aansporen om ander gedrag te laten zien. Ik heb het over teksten als ‘Hier geen fietsen!!!’ of ‘Scooters parkeren aan de overkant’. De uitroeptekens en de snerpende letters laten de ergernis en frustratie van de zelfverklaarde verbodsbordenmaker zien. Wie zijn die mensen, die vinden dat anderen vermaand en opgevoed moeten worden? Het verbaast me altijd dat de toon behoorlijk dwingend en stellig is, terwijl er natuurlijk geen enkele rechtsgrond bestaat voor jouw zelfgemaakte bordje. Gelukkig zijn er ook Haarlemmers die in vriendelijke bewoordingen vragen om medewerking, zodat het evenwicht weer wat wordt hersteld. De bewoner aan de Duvenvoordestraat schroefde een bordje aan de gevel met de woorden: Groet! En daaronder ‘niet omdat het moet maar omdat het goed doet'. Mix van gebod en verzoek Een supermarkt in Haarlem Oost maakt het helemaal bont. De chauffeurs moeten volgens de supermarktmanager verplicht links afslaan. Dat wordt duidelijk gemaakt met een indrukwekkend maar toch zelfgemaakt verkeersbord met een forse rode pijl om de rijrichting aan te duiden. Omdat ze zelf ook wel aanvoelen dat het een beetje gek is dat de grootgrutter zijn eigen verkeersregels maakt, zijn de woordjes ‘alvast bedankt’ toegevoegd. Ik ben benieuwd of er vrachtwagenchauffeurs zijn die uit dwarsigheid toch rechtsaf slaan.

Ken de je HRLM-glossy al? Een gratis blad voor Haarlemse verhalen, interviews en reportages. Ik ben trots en vereerd dat mijn boek over Mons Aurea in de HRLM staat! De HRLM bestaat al 10 jaar en is een begrip in Haarlem en omgeving. Het gratis magazine is op tal van punten gratis af te halen. Check hier alle informatie