Ons huis was gevuld met familie, zonder plichtplegingen deden de tantes een schort voor en sloten zich op in de keuken. Stapels sandwiches en kopjes koffie vonden hun weg naar de huiskamer, die steeds benauwder werd door de sigarettenlucht. Ik bleef de meeste tijd in onze slaapkamer. Soms als ik wakker schrok uit een droom waarbij twee mannen met dode ogen en een bizarre grijns naar onze voordeur liepen, daalde ik de trap af op zoek naar warmte en troost. De gesprekken vielen stil zodra ik in de deuropening stond. De redding kwam van tante Loes. ‘Lieverd’ zei ze ‘lieverd toch. Wat een rampspoed heeft het verkeer jullie gebracht’.
Ik knikte en pakte het glas water dat Joke aangaf. Het valt me nu pas op dat ik haar gezichtje vaker had gezien tijdens mijn verblijf in de slaapkamer. Ze zette stilletjes een glas water op het nachtkastje, deed de ramen open en zorgde dat het rouwbezoek niet langer bleef dan twee kopjes koffie. Ze veegde de stoep, poetste het aanrecht en zorgde dat melkboer de boodschappen achter het huis afleverde. Ze was zowel schim als aanwezig en voerde terloops alvast haar eigen huishouding. Op een avond leunde ik over de trap en zag haar in de keuken appelmoes koken. Het lievelingskostje van Rob. Samen met de suiker vielen haar tranen in het spetterende gele vocht. Ze draaide het gas uit en schonk de loeihete appelmoes in een schaaltje.
Na afloop gaf de uitvaartleider een plastic zakje. Ik wist al zonder te kijken dat het zijn horloge was dat we voor zijn achttiende verjaardag kochten bij juwelier Koelemeier in de Pasmansteeg. In gedachten zag ik Rob met een vlugge beweging het horloge omdoen en daarna met een vochtige vinger het glas oppoetsen voordat hij uit beeld verdween. Ik probeerde om dichter bij Rob te komen door het leer te strelen dat zijn arm had omhelsd. Het leer was donker en dof geworden van oud huidvet. Door te wrijven bracht ik mijn cellen in contact met zijn cellen, toch was het een zinloze exercitie.
Comments