Ik durf er een penseeltje om te verwedden dat je iemand kent die een kussen, een schilderij, een dienblad, een wandkleed, een Delfts blauwbord of een spiegeltje bezit met de beeltenis van 'Het meisje met de Parel' van Johannes Vermeer erop.
Je hebt het vast weleens gezien, het schilderij uit de zeventiende eeuw met de beeltenis van meisje die over haar schouder vriendelijk naar je kijkt met een parel in haar oor en een blauwe hoofddoek. Moest je vroeger afreizen naar het Mauritshuis in Den Haag om het schilderij in levenden lijve te zien, tegenwoordig kun je bij woonwinkelgigant Leen Bakker een afdruk voor aan je eigen muur kopen.
Ons stadje laat zich niet kennen, dus gaat het Frans Hals Museum meedoen aan deze trend. Binnenkort kun je dus een reproductie van een Frans Hals kopen, een schildering van het interieur van een kerk van Pieter Saenredam of een schilderij van Maarten van Heemskerk. Extraatje: op dat laatste schilderij is een kunstschilder aan het werk te zien, dus dat geeft ook nog een leuk (Haarlems) Droste-effect!
Op deze manier worden de heren weer tot leven gewekt en zijn ze opeens niet meer uitsluitend bekend als straatnaam. En heb je voor een paar tientjes een stukje 16de-eeuwse cultuur aan je muur hangen. Mooi nieuws toch? Helemaal prima als iedereen weet dat Frans Hals Haarlems beroemdste schilder is, in plaats van de naamgever van het tamelijk zielloze Frans Halsplein.
En toch, en toch, ik heb er wat aarzelingen bij. Voor mij is kunst meer dan een mooie prent boven de bank, matchend met de muurverf en de rest van je interieur. Ik kan bij kunstwerken de sensatie krijgen dat er iets groter is dan mezelf, mooier en blijvender. Dat een schilderij mij kan troosten of verwoorden hoe ik me voel. Het doet me pijn om te zien hoe onze grootste kunstwerken worden gedegradeerd tot muurvulling. Nu de musea weer open zijn ga ik snel de schilderijen van Frans Hals weer in hun 'eigen omgeving' bekijken. Me weer verliezen in de details zonder me af te vragen welke of het hip genoeg is voor aan de muur.