Ik was in de Volkslust op de Nieuwe Gracht en de Kruisweg om schrijver Quirijn Teunissen en Sofie van Kleef, illustrator, te interviewen over hun prentenboek 'Bertje Bever'. Ik had voor dit etablissement gekozen omdat er een gedeelte muziekvrij is. Sowieso een heel prettig concept voor mensen die net zoals ik niet van koffie met pianomuziek of opgewekte popdeuntjes houden.
Hoe dan ook, wij zaten aan een tafeltje voor drie met ieder een drankje voor ons. De schrijver praatte, de illustrator luisterde en ik maakte aantekeningen terwijl ik van mijn cappuccino genoot. We namen ieder nog een drankje naar keuze.
Na een tijdje kwamen we op een moeilijk punt in het interview. Terwijl in gedachten naging of ik antwoorden had gekregen op alle vragen die ik wilde stellen, tilde ik het lege kopje naar mijn mond. De illustrator roerde nadenkend over de bodem van haar lege theeglas en de schrijver keek nog eens naar het boek wat voor hem lag. De serveerster greep haar kans en benaderde ons tafeltje. Wilden we nog eens bestellen?’ ‘Nou……eigenlijk niet, maar we waren ook nog niet klaar.
‘Ik ben oké’ zei de schrijver. Wat een vondst! Want als je ‘Nee dank je’ zegt, is dat voor haar het signaal om de rekening op te gaan maken. Als we zeiden ‘we willen nu nog niet bestellen maar misschien straks’ zou zij luttele tijd later zich weer verwachtingsvol bij de tafel melden.
Als je zeg ‘ik ben oké’, geef je een antwoord op een vraag die helemaal niet gesteld wordt. Je zegt als het ware, 'bedankt dat je om ons bekommert. We zijn oké, we hoeven geen aandacht.' Daarna konden we alle rust ons gesprek afronden. Quirijn is terecht een eindbaas qua taal!