Bij de studentenflat aan de Spoorwegstraat zie ik een meisje van circa 17 jaar met paars haar, Schots geruit rokje, een panty met gaten en stevige kistjes aan haar voeten. Haar stoere kleding past niet bij haar verlegen oogopslag.
Ze kijkt zoekend om zich heen. Ze heeft zojuist bij Rataplan in de Zijlstraat bestek, borden en een pan gekocht voor op haar studentenkamer. Ik herken dit tafereel van eerdere jaren, deze week zullen meer jongens en meisjes met slungelige armen en benen hun intrek nemen in de studentenflat. Ze weten zich nog geen houding te geven, ze zetten de eerste stapjes op weg naar zelfstandigheid en volwassenheid. Geef ze de tijd tot de herfstvakantie en ze zullen veranderen in studenten die luidkeels door de stad banjeren, op zoek naar vertier en verkering. Maar nu zijn het nog even kuikentjes die hun ouderlijk nest missen.
Het einde van de schoolvakantie is de periode waarin onuitgesproken verwachtingen in de lucht hangen. Alles is nog mogelijk. Alles is nog fris en onbezoedeld. Een leeg schrift, de laptop nog zonder kras. Het magisch moment vlak voor de voorstelling als je in de coulissen wacht tot de toneelgordijnen omhoog gaan. Je hoort het gestommel van het publiek dat de zaal ingaat. Je wacht op het teken van de toneelmeester voordat je het podium opstapt, met alle ogen op jou gericht. Het orkest kijkt verwachtingsvol naar de dirigent in afwachting van het teken om te beginnen. Die fractie van een seconde voordat de bui losbarst, dát moment hangt vandaag in de lucht.
Nog een paar dagen en de scholen stromen weer vol met leerlingen. Het wordt al drukker op straat. Ik maak een rondje door de stad en ik zie de campers en caravans van buurtbewoners die zijn teruggekomen van vakantie. Hun spullen liggen uitgespreid op de stoep om uitgezocht te worden, het zand van verre oorden er nog aan. De ouders proosten alvast op hun weerzien, terwijl de kinderen het schoolplein aan de Burgermeester Boreelstraat opnieuw ontdekken. ‘Ik zit nu in groep vijf’ schreeuwt een klein blond meisje tegen een iets jonger jongentje. Zes lange zomerweken zijn voorbij gevlogen. Ik merk dat de stad haar zomerse loomheid van zich afschudt en de herfst aan de voordeur rammelt. Welkom in jullie stad Haarlemmers!