Ik mag graag een rondje kuieren door de stad. Beetje etalages kijken, beetje dromen en vooral kijken naar andere mensen. Het is donker, een beetje fris en januari. De kerstverlichting hangt nog boven de straten en door de mist is het licht gedimd en, als het geen cliché zou zijn, zelfs feeëriek.
De huizen en winkels kleuren in verschillende bruin- en beigetinten met hier en daar een helder detail, alsof Breitner nog maar net zijn kwasten in de schilderkist heeft opgeruimd.
Eindeljik doorgepakt Ik loop mijn dagelijkse rondje in strijd tegen de verveling en de coronakilo’s over de Grote Markt, door de Veerstraat en daarna de brug over naar de andere kant van het Spaarne. Ik geef u deze gedetailleerde informatie omdat ik zoek naar een leuk uitlaatrondje voor ons nieuwe huisgenootje. Echtgenoot en ik hadden het er vaker over gehad maar nooit echt serieus, meer als een wensdroom die boven de zondagse verveling hing. Hadden we nu maar een hondje om uit te laten, dan verveelden we ons samen. Maar na schrik om ziekte en zeer van naasten, wilde ik dit keer doorpakken, en met een ongekende daadkracht besloten we dat in 2021 ons gezin uitgebreid wordt met een viervoeter.
Oefenen op op een neutrale blik Tijdens de wandeling oefen ik op stilstaan bij een boom gecombineerd met de neutrale blik in de verte. De blik in de ogen van het hondenbaasje als naast hen Bello zijn behoefte doet. De blik van: ik sta hier ook maar toevallig. Niet op mij letten, gewoon doorlopen. Inwendig juich ik, zojuist hebben we bericht gekregen dat Queeny half februari naar ons komt. De tijd van dromen is voorbij! Bij de dierenspeciaalzaak slaan we voor honderden euro’s spullen in. Een mand, een bench, speeltjes, voer, het ene item na het andere verdwijnt in het winkelmandje. Geheel tegen onze zuinige aard in kijken we niet naar de prijs, maar laten ons leiden door de vriendelijke winkelbediende en de wens om het ideale nestje te bouwen. Nog maar 10 dagen geduld. Dan landt Queeny op Schiphol.