In onze logeerkamer staat sinds kort een geel plastic kratje, tot de rand gevuld met papieren en rommeltjes. Ik woel er doorheen en haal lukraak iets naar boven, een heel leven glijdt daarbij door mijn vingers.
Geboortekaartjes, ansichtkaarten van lang vervlogen vakanties, foto’s die met werk of hobby te maken hebben, liedteksten van een 25-jarig huwelijksjubileum, een condoleancekaart en verjaardagskaarten van tien of twintig jaar geleden.
De soepele tred werd een schuifelpas Onderin ligt de brochure van de makelaar die ooit dit huis aan hem verkocht. Dezelfde makelaar die ook nu een verkoopbrochure klaar heeft liggen en het straks met een druk op de knop op Funda plaatst. Dat huis, zijn thuis, aan de Zomervaart met het uitzicht over het water, het levendige straatbeeld en ideaal gelegen bij de bushalte en de winkels. Vorige week is hij dan toch vertrokken na maanden geduldig wachtend op een geschikte woning. De laatste keer dat wij elkaar spraken, zei hij: “Het leven is een harmonica. Je eerste woning is klein, later krijg je een gezin en ga je groter wonen, en daarna toch weer kleiner” Mijn oom is nog onder ons, daar prijzen we ons gelukkig mee. Maar de soepele tred is veranderd in een schuifelpas, de blik steeds vaker zoekende. De inboedel was in minder dan vier uur overgebracht, de boekenkast is gedecimeerd, het tweepersoonsbed verruild voor een instellingsbed. Een paar bordjes en wat bestek, dat is alles van het keukengerei dat meegaat. Ze zeggen dat het wel zal wennen.
Het zal wel wennen Het is een mooie kamer met uitzicht op de sportvelden waar de jonge voetballertjes van de Koninklijke HFC deze woensdagmiddag spelen. Het geluid van hun opgewonden geschreeuw klimt naar boven en dwarrelt de stille kamer in. Ik krijg bij de koffie het laatste koekje dat nog meeverhuisd uit het oude huis. De volgende keer wordt er iets uit het assortiment uit het winkeltje in het verzorgingshuis geserveerd. Dat lijkt in niets op zijn oude supermarkt, daar waar de kassières hem kenden en hij koek en chocolade voor de kinderen en kleinkinderen kocht. Ze zeggen dat het wel zal wennen, dat hij het getroffen heeft met dit appartement. Het najaar is zacht en zonnig begonnen, maar de bomen verliezen al rap hun goudgele bladeren. Laten we deze herfst koesteren, voordat de winter invalt. Deze column is eerder verschenen op Haerlems Bodem