Deze dagen moet ik vaak aan mijn vader denken, die afgelopen donderdag 100 jaar geleden werd geboren in Rotterdam. Wim Elisa Overbeeke groeide op in een drukke volksbuurt vlak bij de Rotterdamse haven en overleed in 2008 in Haarlem.
Tussen zijn geliefde eerste en laatste woonplaats zit een periode van 88 jaar waarin hij vaak verhuisde. Dat zit zo. In mei 1940 werd Rotterdam door de Duitsers gebombardeerd. Zijn huis bleef onbeschadigd maar met een angstig hart schuimde hij twee dagen de straten af op zoek naar zijn geliefde Bep. Bep en Wim hervonden elkaar en trouwden in 1944.
Eenmaal getrouwd dreef de honger en de angst om als dwangarbeider naar Duitsland gestuurd te worden mijn ouders naar het gehucht Daarle in Overijssel, een tocht die vanaf Rotterdam die per fiets in de winterkou werd afgelegd. In Daarle was er net een razzia geweest waarbij alle onderduikers waren weggevoerd, maar de dominee wist nog wel een boerenechtpaar waar ze terecht konden. Mijn moeder moest op de boerderij een bijzondere verschijning zijn geweest. Een knappe Rotterdamse met een stads accent, misschien een beetje wuft en extravert. Mijn vader was rustiger en werd direct aan het werk gezet om de rogge binnen te halen. Een gezonde kerel van 24 jaar, in de bloei van zijn leven, die noodgedwongen transformeerde in een eenzame boerenknecht. Tot het einde van de oorlog waren ze ondergedoken bij het boerenechtpaar, zonder te weten of hun vrienden en familie nog in leven waren.
Als kind had ik geen benul wat het betekent als het normale leven volledig tot stilstand komt. Pas nu ik ouder ben, kan ik me er iets bij voorstellen. Wat de onrust met je doet, het verlangen naar familie, stadsgewoel en sociale contacten. De coronacrisis is klein ongemak in vergelijking met wat mijn ouders meemaakten. Maar tegelijk wordt weer duidelijk wat echt belangrijk is: familie, liefde en sociale contacten. Jammer dat ik dat inzicht niet meer kan delen met mijn vader op de dag dat hij 100 zou worden.
Aanvulling: Deze column schreef ik tijdens de eerste lockdown vanwege corona. Nog steeds kan ik boos worden over politieke partijen, wappies en dansleraren die een ongepaste vergelijking maakten over onderduiken in de oorlog en thuisblijven om verspreiding van een virus te voorkomen. Eerder verschenen op Haerlems Bodem